....

از خنده های دوست تر داشتنیت / تا دوست داشتن های خنده دارم .......
از به درد نخوردگی های روز به روزم
تا درد های کشدار ِ رژیمی ات / که آغوش به آغوش دنبال ِ مسَکن است
از این همه اصالت ِ بی کسی هایم / تا محبوبیت بورژوایی ِ تو
تمام اینها یعنی فاصله ...
حتی اگر بر روی یک میز / به زور قهوه ای / گِرد آمده باشیم
خودت را نگه دار / خودم را رها می کنم ....
این برخورد ها / جز تصادف / به هیچ آینده ی درهم رقم خورده ای ختم نمیشود
هومن شریفی